Speurhond Sushi wacht nog op onderscheiding

[Henk-Willem]

Een primeur tijdens de nationale Veteranendag morgen in Den Haag: voor het eerst lopen twaalf honden van Defensie en hun baasjes mee in het defilé. De viervoeters krijgen daarmee erkenning voor het zware en gevaarlijke werk dat ze in Afghanistan hebben verricht. Maar dat eerbetoon ligt gevoelig binnen de krijgsmacht. Want honden krijgen nog altijd geen officiële onderscheidingen na missies.
Als er één hond een dikke pluim heeft verdiend, is het wel de inmiddels gepensioneerde Mechelse herder Sushi, vindt baasje sergeant-majoor Jan-Willem (45). In de hitte van de gortdroge valleien rond het Afghaanse Tarin Kowt speurde ze eind 2008 met hem naar explosieven.

De zoekactie vond plaats kort nadat collega Mark Weijdt om het leven kwam. Hij stapte op een explosief en raakte dodelijk gewond. 'Als je net deze collega in de stilteruimte op de basis hebt herdacht dan is dat even slikken wanneer je zelf buiten de poort gaat. Je beseft daardoor heel goed dat je een heftig gebied in rijdt en dat er geweld tegen ons kan worden gebruikt.'

'Blij en trots'
Jan-Willem en Sushi stonden dan ook op scherp toen ze dagenlang het ene na het andere dorp uitkamden. In de tuin van een van de lokale bewoners ging Sushi plotseling zitten; het signaal dat er mogelijk een explosief verstopt ligt. Jan-Willem keek voorzichtig wat er loos was. Uit de grond stak een puntje van een juten zak. Het bleek inderdaad een bom die op afstand tot ontploffing kan worden gebracht. De bom werd onschadelijk gemaakt, maar had ook kunnen afgaan. Jan-Willem en Sushi hadden het volgende slachtoffer kunnen zijn. Maar zo kijkt de militair er niet tegenaan. 'Ik was juist ontzettend blij en trots. Dit is waarom we daar waren. Als je er voortdurend bij stil staat wat er had kunnen gebeuren, dan kun je dit werk niet doen.'

Beloning
Op een veilige plek kreeg Sushi haar welverdiende beloning, een pijpje om mee te spelen. De vondst in het dorp was het tweede succes in korte tijd. Jan-Willem was nog geen dag het militaire vliegtuig uit of hij speurde al in de tuin van een gouverneur waar een grote ontmoeting stond gepland. Sushi had geen enkele moeite om zich aan te passen aan de weersomstandigheden. Ze ging zitten bij een hoop puin. Bomexperts vonden vervolgens een aantal raketten.

Troost
Het zijn deze ervaringen waardoor Jan-Willem een band voor het leven heeft opgebouwd met zijn trouwe makker. Toen Sushi onlangs met pensioen mocht, was voor de militair meteen duidelijk waar ze de rest van haar leven zou doorbrengen: bij hem thuis. 'De band die ik na zo'n uitzending met haar heb is zó sterk, dat ik eigenlijk nog geen afscheid van de hond kan nemen. Op zo'n missie ben je voortdurend op elkaar aangewezen. Ik moet kunnen vertrouwen op haar, en zij op mij. Maar niet alleen het werk schept een band. Ze geeft ook troost als je 5 maanden van huis bent.'

Vijf jaar na de Afghanistan-missie mag Sushi samen met nog elf speur- en bewakingshonden voor het eerst meelopen tijdens het defilé morgen tijdens Veteranendag. Daarmee krijgt ook zij de erkenning die ze volgens Jan-Willem verdient. 'Ik kan mijn werk niet doen zonder hond en zij niet zonder mij.'

Maar zo vanzelfsprekend als de hondengeleider vindt dat zijn viervoeter dezelfde erkenning verdient als hijzelf is het binnen de Nederlandse krijgsmacht niet. In Nederland wordt alleen het baasje onderscheiden na succesvol verlopen missies. De hond krijgt wel een medaille, maar mag die niet dragen tijdens officiële gelegenheden zoals morgen. Volgens Defensie is die erkenning er niet omdat ons land geen lange traditie heeft met de inzet van dieren in oorlogstijd.

Dit in tegenstelling tot Engelsen of Amerikanen. Zij hangen hun honden na een missie vol met officiële decoraties. 'In de VS laten ze zien dat ze trots zijn op hun honden. Daar denken ze in Nederland anders over. Dat is jammer, maar ik ben niet minder trots op Sushi.'

BRON: AD.nl

[tuppie65]

de Dickin medaille aanvragen deze is speciaal voor dieren bedoeld